VARGJET MOS M’I PREKNI
VARGJET MOS M’I PREKNI
mos më zhvishni nga gjërat që më rrethojnë
s’ka gjë
kush të dojë të më shajë
kush të më lavdërojë
unë nuk ndjehem i vrarë
vargjet
batutat
veset
lirikat
mos m’i prekni
janë petkat e mia që më ngrohin
është godina e shpirtit tim
që më mbron
nga furtuna e hidhëruar
netëve të gjata pa gjumë
me peshën e lapsit në dorë
kam shqyer heshtjen e natës së vonë
figurave jetë për t’ju dhënë
lini ato të marrin udhë
se malli me dogj për udhët
e atdheut tim
lini
“HARRIMI”
dera e vjetër prej druri
nuk po troket më
zilja e telefoni nuk cingëron
letra ka kohë që s’kam marrë
as në E-mail
përmallshëm një pështjellim
pikëtakimin diku
në fushat e atlasit tim
ku meridianët kryqëzohen
një numër mungon
mungon
ti
ti
që zgjoheshe para agimit
peng i kohës mbetur
në gojën e harrimit
PA PRITUR
erdhe në galerinë time
pa pritur
para veprave pamore
në gjunjë rënë
në shumëkuptimësinë e tyre
butësisht
diçka kërkove
portretet u asfiksuan papritur
pikturave memece
zjarrmia u ra mbi ballë
nga valë e dashurisë
së mallit të parë
lotët rrodhen mallëngjyeshëm
mbi faqe
të portretit të saj
shtangur vizitorët
portreti po qanë
GJALLË
në gjirin e llogarive të vonuara
mos humbisni kohë
bëhuni të gjallë
ngrohtësi
këngës për t’i dhënë
pa dyshim
ngrohtësinë e gjirit tënd
ngrohtësinë që na dhurove ti
nënë
HIRI
thëngjijtë e fjetur nën hirin me ngjyrë
i trazoje ti ngadalë
si flokun tënd dikur në pasqyrë
me ndjenjën e dashurisë së vaktë
trazim i rindezur thëngjijsh
ngjyrë e prushtë me hi mbuluar
nga ai zjarr i madh
në oxhakun e vjetër dikur
nën hi
mbeti nënshtruar
zjarr i dashurisë së djegur
nën hirin e fjetur
ti varg i pashkruar
i një kohe tjetër
peng mbetur
E PA THËNË
kush guxon të trazojë
lumin e mendimeve të mia
nga orët e liga nuk mora gjë
nga buzëqeshja jote
sinqerisht
plagët miklova
nga urrejtja për atë kohë
deri tek dashuria
e fshehur për ty
sot
ka diçka çudibërëse
që e mbaj peng në gji
e pa thënë në kohë mbet
kënga e dashurisë
për ty
tretë
SONTE
sonte më duhet dikush
sonte më mungon dikush
sonte më bezdis dikush
sonte më frymëzon dikush
sonte
si në përrallë më vjen malli
për kohën e largët
që u mbyt përfundimisht
në detin tonë të kaltër
sonte
valët e detit janë trazuar
nga pamundësia e kthimit
mbi retë e bardha shaluar
në fundin e stinës së dimrit
me huqe lazdruar
sonte
unë dhe deti po gjëmojmë
valët në kacafytje
në shenjë xhelozie
sonte
namin po bëjnë
KËTË NATË
kalorës
mbi shpinë i kam hipur kësaj nate
deri me të zbardhur do ta shaloj
mbase do ta arrij cakun
kohën e largët ta afroj
unë kalorësi yt
unë jam
sa herë kam fluturuar
mbi re të bardha e të zeza
unë jam fajtori
nëse sonte
të zë lemza
nga joshjet e kohës së lazdruar
edhe këtë natë mos më shaj
retrospektivë e vrarë pa fajin tonë
nga kujtimet e fundit
të asaj nate
nate
të vonë
sonte me buzët varë
do ta lë në rrugë
vargun kujdestar
duke të kërkuar mes yjesh
mes yjesh me zjarr
ti shelgu pranë portës
me gjethet varë
CH- 10-01-2022
Mehmet Bislimi
