Thonë se ato lindin nga vdekja

Shtërzimi është

Një pjesë tjetër e dhimbjes

Guri ulërinte në maja malesh

Kur arkivoli i mermertë

I atdheut tim

T’i puthte duart e tua me kallo

Moj nënë

Asnjëherë nuk i besove vdekjes

Kur ishe në pyetje ti

Vdekja as që ka ekzistuar

Në prehrin tënd

Për çdo ditë lind nga një përrallë

Në atdheun tim

Shtatë herë në ditë

Grat ua kalojnë burrave

Janë nëna që i përngjajnë tokës

Dhe askurrë

Nuk vdesin të vetmuara

2.

Një arkivol

Mbase është shumë i vogël

Ato varrosen me nga dy arkivole

Nënat  tona të mira

Janë në gjendje

T’i  ripërtërinë plagët e tokës

Kur dalin nga shpirti i dheut

Nuk u besojnë askujt

As korbave e as krakëllimave

Nënat tona bujare

Me nga shtatë zemra burrash

ME MILIONA NJERËZ

Me miliona njerëz

Punëtorë krahu dhe poet

Latojnë ekzistencën e një ngjyre

Pastaj

Të gjithë këta

I përngjajnë kokëfortësisë

Shndërrohen

Në pastele prej trishtimeve

Sa e vockël

Më duket kjo tokë në shuplaka

Sa që e fsheh

Mes përrallave të fëmijëve

Kur i dëgjohet klithma e erës

Ajo qan si një kërthi

Me miliona njerëz

E ustallarë të gurëve

Dhe poet endacak

Shtrydhin nga shpirti i ylberit

Bukurinë

E një grimce pluhuri

EPITAF

Ata nuk kanë vdekur

Jo

Jo asnjëherë nuk vdesin

Sfinksat e mishtë

Mbase do të ndodh një ditë

Një çudi

Që në çdo pëllëmbë

Të atdheut

Të rilindin sërish