HERËT A VONË

Atje ku më mbetën kujtimet

Ndoshta do të kthehem një ditë

Ky shi i mërzitshëm

I paska harruar rrugët

Ndoshta përsëri do bie sonte

Një shtrezë e kristaltë

Te flokët e mjegullave

Me ngashërim po qanë një portret

Herët a vonë

Do zgjohemi të dehur

Nga një gjumë i përdalë

Më duket se

Pritëm një kohë të gjatë

Pritëm aq shumë

Sa që na u gurëzuan ëndrrat

Nga majat e kujtesës

Po afrohet si hije  verdhë

Një vegim i harruar kaherë
 

Më duket se dje ishte herët

Kurse sot tepër vonë

Për të çelë një lule në shpirtin e gurit

Lumi i pikëllimit

Ka kohë që nuk buron më

Asnjë pikë uji

Nuk rrjedh më nëpër rrënjët e rrapit

TE PEMËT

Një pasqyre e verdhë rrinte mbështjellë

Me një ëndërr të leckosur   

Dhe me një shami të grisur

Ku flinin buzët e tua të njoma

Te pemët një zog mali

Me mendime të shthurura

I këndonte një serenatë gjetheve

Kur qante era

Një kumri krah thyer

Me qindra vjet ëndërronte

Të fluturoi deri te retë e bardha

Me një shportë prej mjegullave

Mëngjeset mbi një anije të vetmuar

I krihnin flokët kaçurrela të hënës

Te fanari i boshatisur prej njerëzve

Me dënesja qante një peshkatar

THUA SE ISHTE POET

Dashuria e tyre

Ishte e pakrahasueshme

Jetuan ashtu siç deshën vet

Ajo i krihte flokët

Nën qerpikët

E hijes së hënës

Kurse ai

Çmendurisht dashuronte

Thua se ishte poet

NGA KY IDIL I RRALLË

Më duket se ishte dikur

Një ëndërr e mirë

Lumi gurgullonte si shpirti i erës

Ne s’flinim

Zgjoheshim të gdhirë

Dhe si një serenatë dëgjoheshin

Trokitja e derës së pasme

Me aromë borziloku

Vinte një freski nga malet

Shushuritja e gjetheve

Mes guralecëve s’ndalej

Nga ky idil i rrallë

Thua se orë e çast  

Do shndërrohet në përrallë

TI POET PASKE FAT

Kalova nëpër një mal me shkurre

Çdo lloj peme

Para sysh rrokullisa

Ti i përngjaje një fluture

Dhe si pa kokë

Pas teje atë çast u nisa

Kur arrita menatë

Te disa porta të mbyllura

Atëherë kuptova se sa e ngratë

Qenka  galaktika

Thash me veti

Ti  poet paske fat