KËTU
VDESIN ZOGJTË
Kur hyra
në qytetin e hijeve
Më priti
një kovë e vjetër
Dhe miu
endacak
I asaj
shtëpie me shumë biruca
Njerëz të
paqethur
Kush e di
se kur kanë prekur
Fytyrën e
trishtimit
Me brisk
rroje
Këtu në
këtë gëzhojë
Prej
betoni kallkan
Asnjëherë
nuk ka pas ujë kolonje
Për
shërimin e plagëve
Të
banuesve të ngujuar
Ku
njerëzit shërohen me urinë
Në çdo
prerje brisku
Në
shkumën e sapunit formohet
Një
pikturë surrealiste
Këtu
vdesin zogjtë
Nga disa
sëmundje banale
Kolla e
keqe ka hyrë si hija e zezë
Nëpër
lagështit e mureve
Ngordhin
bubuzhelet
Ku
pandërprerë lehin gardianët
Si qentë
e moshuar nëpër stele
SI
USHTARËT E METALTË
Trokas
çmendurisht
Trokas në
dyert e mendjes sime
Nuk hapet
asnjë deriçkë
Jashtë
lehin të reshurat
S’ndalen
së lehuri as mjegullat
Njerëzit
gërvishtin njëri - tjetrin
Me
gërvishtje majmunësh
Degët e
shimshirit
Po puthen
mbi dyshekun
E
ekstazës së gjetheve
Kaloj
trotuareve të pista
Bubuzhelet vrapojnë
shëtitores
Maratonën
e fundit
Parakalojnë kontejnerët
Si
ushtarët e metaltë
Dalin në
shesh hipikët
Këto
imazhe si nëpër tregime
fantastike
I
ngjyrosin buzët
Me bojë
të zezë dheu
I
ngjyrosin shpirtrat e hijeve
Dhe më
pastaj
Konvertohen në ylbere
inkandeshente
PASTAJ
FILLOJNË TË ZBRESIN SHIRAT
Kur
ngrihen drurët
Pemëve u
shkurtohen degët
Nga acari
i tepruar
Në
shpirtrat e kallkanëve
Mbinë
disa dimra të vegjël
Të
mërzitshëm
U
përngjajnë mizave të kalit
Mjegullat
ikin tej maleve
Fshihen
Hajdutçe
i fshehin duart
Mes
shpirtrave të pemëve
Dhe kur
vjen koha
Si
arinjtë e egër
Zgjohen
nga gjumi dimëror
Pastaj
fillojnë të zbresin shirat
Retë e
purpurta dënesin
Vetëm
loti i barit
Mund t’i
përngjaj dënesje së
mjegullave
Kur ikin
si shtëllungat e hirit
Ngjashëm
lejlekëve të verdhë
Kështu
janë dimrat te ne
Me burra
të mërrolur
Acari
pëlcet si kripa në zjarr
Çatitë
nuk mund të qëndrojnë në
këmbë
Çdo ulluk
vuan
Nga
mbipesha e kallkanëve
NË
SYRIN E VERBËR TË NATËS
Jam
takuar me njerëz
Ngarkuar
me gur në shpirt
Që
kalonin pjerrtësinë e malit
Ma afshin
e një trishtimi të padëgjuar
I
përngjanin
Zogjve të
verbër endacak
I takova
edhe speciet e tjera
Duke
rrëshqitur udhëve të verdha
Si
zvarranikët parahistorikë
Nëpër
lëkurën e njomë të ditës
Rreziten
epshet e vonuara të skamjes
Një burrë
si lisi i kërrusur
Ecën
rrugëve të leckosura
Me
pallton e shqyer të stinës
Arkivolet
si kasapët i mprehin dhëmbët
Dita
paska hyrë
Në vallen
e procesionit
Mbi një
gur të zi rri ulur etja
Qanë tok
me kaktusin
Fatin e
mbërthyer të zhurit
Një dunë
ngritur prej fjalëve që
vrasin
Qëndron
si hutini
Në syrin
e verbër të natës
