|
Adem Zaplluzha me
bashkëshorten dhe djalin
Armendin
DËNESIM DHE QESHIM
Nga këtu
Filluan ikjet e zogjve
Nuk di
Nëse ju kujtohet kënga e
qyqes
Ishin të gjata rrugët e
pikëllimeve
Më kujtohet
Kur i lamë te pragu gëzimet
Dhe dolëm pa itinerar
Për të marrë botën në sy
Nuk na u deshtë shumë kohë
Ishte Marsi me shi lotësh
Data 27 viti 1999
Ne gëzoheshim si fëmijë
Zogjve të metaltë
Dhe ecnim binarëve pakufi
Shikonim se si fluturonin
Mbi krahët e duraluminit
Dënesnim e qeshnim
Me gëzimin
Dhe pikëllimin tonë
ISHTE KOHA
Nuk më kujtohet
A kemi qenë dikur profanë
Ose njerëz me më pak besim
Në ëndrrat e erës
Lutjet e mbrëmjeve
I kemi kënduar të nesërmen
Ose lënë
Për një kohë tjetër
Asnjëherë se lodhnim kokën
Për këto cikërrima të imta
Kishim ca punë të tjera
Ishte koha
E arnimit të lisave
Mbase kemi pas shumë pak
kohë
Për të biseduar fshehurazi
Me psalmet e gjetheve
Sa herë që frynin erërat
Thyheshin degët mbi kokat
tona
Dimrat kishin një shije
tjetër
Ishin të egër
U përngjanin arinjve të
murrmë
Sa herë që na dhembte
shpirti
Na mësonin se si duhet
T’i lëpijmë plagët
ERA
Këto vite qensh
Nuk di se si kaluan
Nën hijen e plepave
Kuiste nata
Më tutje
Te gëmushat një shtrojerë e
thyer
Tok me psalmet e erës
Qante si kërthi
Ne pritëm një kohë të gjatë
Në mesnatë na zgjoi
Zëri i trishtë i një
serenate
Te një çati e rrënuar
Dëneste errësira si ullukët
e shiut
Kur pushuan të reshurat
Dolën në bejleg kuajt e
harlisur
Dikush i shtrëngonte
mëgojëzat
Era s’mund të pinte ujë
Në kujtesën e rrapit të
lënduar
KY KOR BRETKOSASH
Kur nuk patëm
Se kah të ja mbajmë
Ecëm mes zërave të shurdhtë
Të gjetheve
Binarët e trenit
Shtrydhnin ndryshkun
Në shuplakat e plagosura
Te mjegullat
Binte një shtrezë e zezë
Diku te gëmushat
Qante një fëmijë i lënë në
harresë
Nënat e harlisura si pelat
Bashkëjetojnë
Me shiringat e trishtimit
Si era e dërmuar
vajton një nuse stërnishtave
Ky kor bretkosash
Nuk ka të ndalur
Sa trishtueshëm sonte
Vajton një qemane
|
